Laatste weken in Ubud

Lieve lezers,

Mijn reis gaat natuurlijk verder! Doordat ik zoveel doe en zie in een bepaalde tijd heb ik er geen erg in dat de tijd voorbij vliegt! Over twee weken ben ik namenlijk al weer thuis! Zeggen dat dit de derde week is kan daarom dus ook niet. Dit verslag is dan ook meer de afsluiting van Ubud en strakskomen de verhalen die ik nu mee maak nog! Veel plezier met lezen!

In de tijd na mijn schrijven heb ik veel beleeft. Een deel ervan was voor mij nog vakantie. Waarin ik leuke dingen heb ondernomen met wat andere vrijwilligers. Een van die dingen was de tempel van Ulluwatu. Samen met Lizan en Anne-Marie durfde wij het aan om naar die tempel te gaan met de scooter! Echt de weg er naar toe was al een hele belevenis! Over een tolbrug die echt super lang was helemaal over het water! Een mooi gevoel gaf dat en het was ook wel spannend! Vooral toen we weer bijna geen benzine meer hadden! Maar gelukkig waren we op tijd op het vaste land om nog wat benzine te kopen. De tempel scheen heel gaaf op de rosten te liggen. Maar een detail wat er bij de tempel nogal aanwezig was had ik even gemist. Het waren namelijk apen! Leuk zou je denken maar toen we binnenkwamen kreeg ik al de schrik van mijn leven! Een aap had het gemunt op een japanse kleuter met crocs aan. Hij greep naar de voet van het kind waardoor die aan de hand van zijn moeder op de grond viel. Hij begon meteen te huilen maar de aap gaf niet op en bleef trekken tot hij de croc had en rende weg. De reactie van de vader van het kind was niet erg zachtaardig en hij schopte een andere aap die daarop zijn tanden liet zien en wild werd. Tot zo ver mijn liefde voor apen want die is over gegaan op angst voor apen. Wat een stress heb ik beleefd aan ons bezoekje ik heb de hele tijd in de zenuwen gezeten over dat een aap me zou aanvallen! De dag hebben we afgesloten op jimbaran beach om een vers visje te eten heerlijk!
Verder hebben we nog tripjes gedaan naar het strand, rijstvelde en ons lekker laten masseren op zn tijd.
Na de vakantie kwamen gelukkig de kindjes weer terug. Helaas de eerste dagen vrij weinig kinderen en de laatste dagen meer. Heerlijk het werk daar. De kinderen zijn zo leuk en interessant. Ik heb er veel van geleerd en gezien. De teachers waren ook erg aardig en behulpzaam en hielpen mij goed met vragen die ik had. Echt wat een top tijd heb ik gehad op de school.

Tussendoor hebben we ook nog wat dingen gedaan zoals yoga! Dit wilde ik erg graag proberen en waar kan dat beter dan in Ubud. Dus met Lizan en anne-marie ben ik naar de lokale yoga school geweest. Echt super tof en ze waren erg beeid om ook dingen in het Engels te vertalen. Helaas dat ik niet echt een goede student ben en dat de leraar vaak tegen me riep what are you doing en me eigenlijk uitlachte. Lizan en ik vinden het mede daarom erg moeilijk om onze lach in te houden maar dat vond de leraar alleen maar grappig. Op zich stoorde we de rest niet zo erg. Tot dat ik de grootste blunder van mijn leef begin en tijdens een hele moeilijk houding (die ik eindelijk onder de knie had en dat liet merken) ik een scheetje liet ontglippen. Ik kon het echt niet helpen en ik schaamde me zo dat ik wel door de grond wilde zakken het was namelijk niemand in de zaal ontgaan dat dit gebeurde en iedereen lachte en mensen begonnen in het indonesisch te smoezen. Echt als ik door de grond kon verdwijnen had ik daar voor gekozen. Tot zover dus ook even mijn Yoga ervaring!
Daarnaast heb ik ook nog een mooie ervaring gehad door met een Amerikaanselocal naar een internationaal meditatie festival te mogen, samen met Anaïs. Echt heel gaaf, het was namelijk in een super mooie Ashram en we mochten de meditatie sessie mee maken en ook een vuur ceremonie! Erg gaaf en daarna voelde ik me zo gelukkig! Heel mijn lijf tintelde gewoon! Echt mooi om mee te maken en zo er in op te gaan!

Ook hebben we met een hele groep van de vrijwilligers een crematie gezien. Dit is heel anders dan in Nederland en je kunt het totaal niet vergelijken! We stonden tussen de locals en hier worden de doden dan geerd en gaan ze er mee door het dorp in een soort optocht van zelfgemaakte leeuwen, stieren en draken. De priester kiest de dag uit en eens in de 5 jaar worden dan lichamen gecremeerd vandaar dat dit een crematie was voor zo'n 58 mensen! Ze worden geeërd, bezongenen er is muziek. Sommige lichamen worden eerst begraven omdat familie dan geld kan sparen voor een crematie. Ze geloven in reïncarnatie dus een lichaam moet uiteindelijk wel gecremeerd worden. Al met al duurde de ceremonie een dag en dan gaan ze later nog met de as naar zee om het daar ceremonieel met de zee mee te geven. Echt indrukwekkend en mooi om te zien!

Het laatste echt speciale wat ik in Ubud heb beleeft was dat we met een paranormaal persoon hebben gepraat. Het is een gek verhaal opzich. Lizan en ik wilde namelijk naar een handlezer zoals in de film eat pray love. Doordat de persoon uit de film veel geld vraagt en aan Altzheimer schijnt te leiden was dat uiteindelijk geen optie meer. Via via konden we wel regelen dat we naar iemand toe konden. Samen met Anne-Marie en Lizan en wat locals gingen we naar het huis. Wat bleek de man die we zochten was er niet dus helaas. Wel was er een soort helper van de man die ons hielp. Hij zei al zoveel dongen die klopte dat we besloten de volgende dag nog eens te gaan maar nu naar de echte man die we zochten. Door een fixe taalbarriere was ons bezoek eigenlijk mislukt en gingen we terug met onze taxi. We konden elkaar helaas niet begrijpen.
De volgende dag stond er ineens iemand op onze stoep die alles zou uitleggen. We waren namelijk bij een heilige geweest genaamd Ida Pedanda een van de invloedrijkste heiligen in Indonesie! Waar we geweest waren bleek een tempel te zijn en we hadden niet eens een sarong aan! We hebben onze excuses meteen aangeboden en stonden echt perplex. Deze man moest namelijk die zelfde dag dat wij langs kwamen naar de president! Dus wij stonden wel even perplex! De man die nu bij ons was kon ons heel veel vertellen wat ook nog klopte! Te bizar voor woorden was het! Ik heb veel info gekregen en weet nu waar ik moet op letten wat voor mijn gevoel wel echt kan helpen!

Zoals jullie zien heb ik mijn laatste periode in Ubud veel meegemaakt! Nu ben ik al weer even weg uit Ubud en heb nog veel meer verhalen maar die komen later want anders wordt het te veel! Ik hoop dat jullie genoten hebben en ik kan nu wel zeggen tot snel!

Liefs, Lisanne.