week 2!

Lieve lezers,

Dit keer ziet mijn verslag er iets ander uit omdat ik heb gemerkt dat het niet werkt om per dag te schrijven. Ik doe zo veel dingen op een dag dat ik geen tijd en misschien is het ook wel een beetje geen zin heb om elke dag te schrijven. Ik waarschuw bij deze ook alvast, want het verslag is wat langer geworden dan de bedoeling maar als je scannend leest ben je er vast zo door heen!

Vanaf maandag 14 juli begon ik met mijn vrijwilligers werk bij Sjaki-Tari-Us. Ik was van te voren een beetje zenuwachtig omdat ik benieuwd was hoe de leraren en leerlingen gingen reageren.
Om kwart voor 9 behoor je er te zijn en dan om 9 uur komen de kinderen. Het zijn kinderen met een verstandelijke beperking zoals syndroom van down, autisme, hechtingsproblematiek, een laag iq en ADHD. Ze zijn op deze school welkom vanaf 4 jaar en we hebben ook een tiener groep waar de oudste 28 is. De kinder groepen komen door de week s ochtends van 9 tot half 12 en de tieners s middags tot kwart over 15.
Al de zenuwen waren voor niks geweest zo bleek toen ik binnen kwam. Ik kwam samen bij de vrijwilligers en het was gezellig. Het werkschema werd wat om gegooid omdat de opkomst van kinderen er laag was. Van de drie klassen waren er maar 6 kindjes gekomen. Dit kwam waarschijnlijk door het slechte weer zo werd mij verteld. Hier is namelijk geen leerplicht dus de kinderen kunnen gewoon thuis blijven als ze dat willen. Ik vond het erg jammer maar in mijn klasje, klas bintang wat hier ster betekend en niet bier zoals de meeste touristen het kennen, waren 3 kindjes. Ik ging samen met nog twee vrijwilligers achterin zitten en we werden om de beurt vor gesteld. De kinderen stellen zichzelf iedere dag voor met een foto van hun naam. De kindjes die er niet zijn worden ook genoemd meestal met dat ze nu thuis zijn er achter of als ze zijn overgegaan naar een SBO school. Een SBO school is een speciale school van de gemeente waarvan er 7 zijn op Bali. Alleen beginnen deze pas vanaf 7 en moet je wel echt bepaalde dingen kunnen die onze kinderen vaak nog niet kunnen. De kinderen krijgen hier les volgens het picto of foto rooster zodat ze kunnen zien wat ze die dag gaan doen. Dit wordt ook besproken aan het begin van de dag net als in Nederland. Als de activiteit geweest is wordt het plaatje omgedraaid. Wij als vrijwilligers werden goed betrokken bij de kinderen en mochten verschillende dingen samen doen. Helpen met tellen, of helpen met puzzelen bijvoorbeeld.
De dagen in de week zien er ongeveer allemaal hetzelfde uit alleen verschillen sommige actviteiten soms, dit is ook de reden dat ik niet per dag schrijf. Ik heb echt super leuke momenten gehad met de kinderen vorige week. Met een meisje met syndroom van down heb ik bijvoorbeeld met een ballon gespeeld wat ze echt super leuk vond. Op een gegeven moment tijdens het speel moment was ik een kindje aan het zoeken en ik vond haar in de senso room.. Een kamer waar kinderen even met een begeleider alleen kunnen zijn en waar veel gedaan wordt door middel van licht, geluid, gevoel e.d. Ik dacht misschien wil ze alleen zijn en even rust dus verzonnen we eigenlijk samen een soort spel door ballenbak ballen in gaatjes van een soort opbergding van Ikea te gooien. Ze had er veel plezier in en ik probeerde meteen met haar te tellen wat ze goed deed. ( gelukkig had ik zelf goed opgelet in de tel lessen zodat ik dit in het Indonesisch kon doen.) Erg mooi om te zien hoe je zonder al te veel taal zoveel kunt berijken. Bij de tieners was ik echt meer op de achtergrond aan het observeren omdat ze echt al hun gewoonte hebben en ook veel al zelf kunnen. Ook is het voor hun soms lastig dat ik de taal niet spreek want ik begrijp ze niet en dat is soms frustrerend. Op woensdag kregen de tieners een kei leuke workshop van een vrouw uit Amerika die kunstenaresis. Super interessant om die interactie te zien en wat voor leuke groep het is. De tieners hielpen elkaar erg goed namelijk! Met de kinderen in de bintang groep heb ik ook tijdens een vrij spelen momentje gekookt.. Met allemaal kook spullen ( van plastic, die ik toevallig vroeger ook had) speelde we het huishoudelijk leven na en het was erg bijzonder om zo samen bezig te zijn zonder al te veel woorden. Voor de kinderen is het ook goed om dit soort dingen te leren ook voor het echte leven.
Door de week door heb ik ook een van de vrijwilligers geholpen met het bakken van een taart. Een van de nieuwe projecten voor de tieners. Alleen moesten we het eerst zelf proberen. Het was nog niet zo'n succes helaas want de elektrisiteit viel steeds uit omdat de oven te zwaar was voor de stoppen helaas. Maar uiteindelijk was de tweede poging nog best goed gelukt. Helaas was het daarna vakantie en zouden de tieners het nog niet kunnen leren maar dit komt na de vakantie.

Na een hele leuke, leerzame, interessante en echte werk week brak de vrijdag aan. Een dag waarvan ik donderdag nog dacht het net zo'n leuke dag zou worden als de rest van de dagen. Helaas werd smorgens duidelijk dat dit niet zo mocht zijn. Meteen in de morgen toen ik wakker werd zag ik een bericht van mijn moeder wat mijn aandacht trok. Vol verbijstering hoorde ik dat Bart en Astrid in een vliegtuig zaten dat was neergestort. Vol verbijstering en ongeloof las ik er meer berichten over. Ik was kapot en in shock. Even later hoorde ik dat de broer van Julian, die hier de vrijwilligers begeleid ook in hetzelfde vliegtuig zat. Het was een grote nachtmerrie, mijn vakantie was opslag verandert. Samen met de andere vrijwilligers die mij meteen opvingen zijn we naar de stichting gegaan en hebben Julian nog even een hart onder de riem kunnen geven voor hij vertrok naar Nederland. Het was heel onwerkelijk die dag en alles wat ik wilde was naar huis, naar mijn familie, vriendje en vrienden. Steun zoeken en ook steun geven voor mijn vrienden. Ik ben erg blij dat ik hier goed opgevangen werd en dat ze me door de dag heen hielpen. We waren twee dagen eerder uitgenodigd door Amerikanen om naar hun Villa te komen om te dineren. Eerst wilde we afzeggen maar we zijn toch gegaan. Doordat ze wisten wat er gebeurt was, had ze symbolisch kaarsen neergezet om de slachtoffers te herdenken wat ik erg waardeerde.

Zaterdag 19 juli:
Een rare dag die nog zo onwerkelijk was. Maar we hadden een uitje met de kinderen van school om het jaar af te sluiten en we gingen richting strand met hen. De kineren gaven ontzettend veel afleiding en het was echt en fijne dag. De kinderen kregen hun rapporten en we gingen een tempel in. In eerste instantie mocht ik er niet in omdat ik geen sarong had maar gelukkig ging iemand ze halen en mocht ik toch de seremonie bijwonen. Een sarong is trouwens een doek die je om doet voor je een tempel in gaat Ik wist niet dat we dit gingen doen maar het was uiteindelijk geen probleem meer. Samen met de kinderen hadden we ook een soort lunch verzorgd door de ouders en de stichting. Ik heb nog nooit zoveel lekkers gegeten! Echt super. De dag sloot ik af met hosten, een verhaal vertellen aan toeristen die langskomen. Dit vond ik erg leuk want je ontmoet steeds nieuwe mensen en nieuwe verhalen. Na het hosten vroegen twee vrijwilligers die in september begonnen of we mee een drankje gingen doen en dat deden we. Ik dacht ik kan wel wat alcohol gebruiken....

Zondag 20 juli:
Vandaag kwam ik er achter dat alcohol niet de manier is om verdriet te verwerken. Gisteren te veel bier en cocktails op. Dit wist ik natuurlijk gisteren ook wel maar toen leek het wel de goede manier. Na een ochtend niks, hadden Lizan en ik een afspraak om sieraden te maken. Dus weer genoeg afleiding! Het was erg interessant om te doen. Ik heb twee mooie ringen gemaakt. In drie uur tijd en dat voor 17 euro alles bij elkaar, workshop en het zilver. Het was wel een gepriegel om te maken maar het vrouwtje was erg geduldig en behulpzaam gelukkig! Mijn eerste ontwerp was namelijk meteen mislukt. Aangezien ik met de brander die meer weg had van een voetpomp die ik vroeger gebruikte om mijn luchtbed op te blazen, probeerde te solderen. Met beleid is niet een van mijn sterkste punten dus heel mijn ontwerp was aangebrand, haha. Ik was weer lekker bezig. De twee de keer ging stukke beter en het resultaat mag er wezen al zeg ik het zelf. Maar dit blijft nog even geheim omdat mama zo van verrassingen houd! S avonds werd er weer gehoste en dat was natuurlijk weer gezellig.

Maandag 21 juli:
Tijd voor wat ontspanning in onze vakantie dus gingen we lekker naar het strand. Lizan bij mij achterop en helemaal zonder navigatie en zonder verkeerd te rijden zijn we in Sanur bij het strand beland! Toen we ook nog de perfecte plek hadden gevonden om te liggen kon de dagniet meer stuk. We hadden een bedje, met tafel, handdoek, matras, het strand, de zee, een zwembad en een toilet tot onze beschikking voor 3 euro! Heerlijk! De terug weg zouden we ook wel even vinden dachten we. Helaas ging dit iets minder goed maar na twee uur hadden we toch eindelijk Ubud bereikt via een hele andere kant dan de bedoeling was. Tjah ik blijf toch nog steeds mezelf!
S avonds hadden we het leuke idee nog om sushi te eten. Een top idee! Lizan en ik samen op de scooter. Dus Lizan vraagt "hoelang kun je in het rood rijden?" Waarop ik antwoord, " best wel lang want dat doe ik in Nederland ook vaak zat met de auto" Dus wij zonder zorgen op weg totdat we een paar straten verder op een getik horen en we dus niet meer verder kunnen rijden. Misschien toch wat eerder tanken dus de volgende keer. Gelukkig hadden we iets verder op een winkel gezien waar ze petrol verkochten dus die heb ik maar even snel gehaald. Na wat vertragingen die dag uiteindelijk toch onze sushi en heel veel lol!

Dinsdag 22 juli:
Twee weken precies op Bali! Wat vliegt de tijd! Vandaag is Koming de vriendin van Julian jarig en dus gingen we op pad voor een klein cadeautje voor haar om toch nog haar verjaardag te vieren ondanks alles.In de middag gingen we op pad met de meeste vrijwilligers en Koming op de scooter. Echt ik ben zelden sprakeloos zoals de meeste mensen weten maar de natuur en omgeving waar we door heen reden was adembenemend. Het had veel weg van de droomvlucht zoals de natuur was en zoals de weg met zijn bochten en heuvels heen en weer gingen. De eindbestemming was het helige water en de tirta tempul. Ook prachtig en erg interessant om het ritueel bij het heilige water te zien. Onze weg vervolgde zich naar een andere mooie tempel die uitgehakt was uit de heuvels. Het was een hele reis naar beneden langs heel veel trappen. En de terug weg was al helemaal een reis! Amai, wat heb ik gezweten maar het was de moeite zeker waard. De terug weg op de scooter was weer even betoverend en we zijn nog gestopt bij een mooi uitzicht over de rijstvelden. Na een hapje samen gegeten te hebben gingen we allemaal weer naar huis. In de avond ben ik nog even naar Sjaki gegaan en een drankje gaan doen voor de verjaardag van Koming. Scooter rijden en steeds opletten hakt er alleen wel in en vroeg slapen leek me toch het beste.

Woensdag 23 juli:
Een lekker kort verslagje van deze dag want we zijn weer met een groep van 6 naar het strand gereden. Weer lekker op het zelfde plekje gaan liggen als maandag. Tussen de middag een lekkere lunch en alles bij de hand. Een echte vakantie dag dus! S avonds besloten we een keer niks te doen. In Nederlands was het de dag van de nationale rouw en k wilde die avond ook graag nog eens stil staan bij de mensen thuis en Bart en Astrid. Dus een avondje niks en rond half 10 tijd hier en 15:30 nederlandse tijd toch geprobeerd om de radio en tv te zien. De tv via de nos site deed het niet maar de radio gelukkig wel. Na de last poste hebben ook wij een minuut stilte gedaan. Doordat ik hier erg emotioneel van werd hebben de meiden mij getroost wat erg fijn was. En daarna ook nog even met mijn lieve vriend geskyped die ondanks dat we zo ver weg van elkaar zijn me goed steunt. Ik ben blij met de mensen die ik ken en heb leren kennen en bij deze wil ik iedereen ook bedanken!

Ook bedankt voor het lezen van dit weer veel te lange verslag, sorry, ik maak nu eenmaal veel mee in een week! Tot snel weer alemaal!

Liefs Lisanne.